Gisterenavond liep ik nog eens door mijn Cruydentuyn… Wat een zalig gevoel is dit altijd. Het is verbinden met de natuur, de grond, de lucht, het water en het vuur (passie) in mezelf.
Wandelen in mijn Cruydentuyn en alle kruiden begroeten ’s morgens en ’s avonds een goede nacht wensen, is iets wat ik heel graag doe. Ik begon er ooit mee, om de Latijnse namen en Nederlandse namen vanbuiten te leren. “Goeiemorgen, Bijvoet, Artemisia vulgaris, hoe gaat het vandaag?”, of “Slaapwel, Smeerwortel, Symphytum, krachtige plant op Moeder Aarde”.
Na een tijdje voelde ik, dat het niet enkel te doen was om de plantennamen, maar ook om de magie te ontdekken van de natuur, de veranderingen in hun bloei, van de eerste knoppen tot de afvallende bladeren naar de herfst toe. Ik weet ook waar ze perfect staan in mijn tuin, maar vaak is er eentje die mijn aandacht trekt, en die wil me dan duidelijk iets zeggen.
Want elk kruid heeft zijn eigen medische krachten, maar heeft ook een boodschap die hij voor je meedraagt. (in het luikje over kruiden in hun eigen kracht- Elk kruid mag stralen (een kijk op kruiden specifiek) kan/zal je er meer over vinden)
Toen ik gisterenavond dus een wandelmeditatie deed doorheen de kruiden liep (ik schrijf bewust niet ‘mijn’ kruiden, want het zijn voor mij individuen op zich, die ik enkel help hun plaatsje te vinden en te bloeien), als afsluiter van mijn dag, kon ik de wonderlijke bloei bewonderen.
Gisteren viel vooral het groot aantal knoppen en hier en daar al een ontluikende bloem van de Passiebloem (Passiflora) op. En dat is nu net mijn jaarkruid dit jaar…
<<< Ieder jaar heb ik een jaarkruid, die ik vanuit meditatie tot me krijg. Het zit er al jaren boenk op. Soms weet ik gelijk waarom ik het trok, andere keren kom ik er pas maanden later achter. Zo was het bijvoorbeeld een aantal jaar geleden Driekleurig Viooltje (Viola tricolor), die me duidelijk aangaf dat ik mijn eigen koers moest varen. En jawel, dat jaar zag ik ook overal, maar dan ook overal Smalle Weegbree die me aangaf iets tegen een giftige situatie te doen (ik wist exact wat er mee bedoeld werd). >>>
Maar terug naar de passiebloem. Ze bereid zich voor op een prachtige bloei. Het grote aantal knoppen is mooi om zien. Zij toont me dat ik mag vertrouwen op mezelf. Dat ik mag bloeien en groeien, zonder hierbij van mijn sokkel te worden geblazen. Lekker met mijn voeten op en in de grond. Het wordt me ook meer en meer duidelijk hoe en waarom ze me dit jaar wil begeleiden op mijn pad.
En een wandelmeditatie… Heb je dat ooit al gedaan? Heb je ooit al even stilgestaan bij de stilte van de natuur (of is het net niet stil?), de geur van de planten, de kleurenpracht die je ze biedt? Ik kan je verzekeren dat je er heel rustig van wordt en je veel bewuster in het leven komt te staan als je hiervoor je ogen durft te openen en naar details durft te kijken (ruiken, voelen, horen), in plaats van je te focussen op details die tot piekergedachten kunnen leiden.
Ooit al eens gedacht aan een wandelmeditatie, maar geen idee hoe er aan te beginnen? Hou het hier dan zeker in de gaten, want binnenkort maak ik mijn agenda op, en zit deze zeker in het aanbod (en wees gerust het zijn geen kilometers die we doen, het is in eerste instantie hier bij mij in de Cruydentuyn).
Voor nu, wens ik je vooral een mooie magische lentedag. En probeer het maar eens, al was het maar 5 minuutjes, even tijd voor jezelf te nemen.
De Kruidennimf 